”Wij weigeren om vijanden te zijn”

Vele parochianen leven mee en voelen zich betrokken bij de schrijnende situatie in het Midden- Oosten, en wat dit allemaal betekent voor de mensen die hier slachtoffer van zijn. De situatie daar houdt ons allemaal bezig. Ook in de dialoog hier in Nederland zie je verharding. We praten eerder met elkaar in uitroeptekens, waardoor verwijdering ontstaat, dan in vraagtekens, waardoor verbinding kan ontstaan. Maar op allerlei manieren proberen mensen ook te doen wat ze kunnen aan het stoppen van het geweld.
Indrukwekkend vind ik zelf altijd ‘Tent of Nations’, een boerderij van Palestijnse christenen op de Westoever met een bord bij de ingang: ”Wij weigeren om vijanden te zijn.”
Hieronder een verslag van een parochiaan, die bij een kerkdienst was, in Den Haag voor de grote
demonstratie van 15 juni jl.
Nelleke Spiljard

‘God, geef ons een schop onder de kont’
Openluchtviering voor Gaza

Het lijkt op het eerste gezicht wel een picknick. Samen met zo’n tachtig in het rood geklede mensen zit ik op zondag 15 juni in het gras naast het Malieveld in Den Haag. We nemen vanmiddag deel aan de ‘rode lijn-demonstratie’ voor Gaza. De situatie van de Palestijnen wordt met de dag schrijnender, en politieke actie blijft uit. Daarom laten meer dan honderdduizend Nederlanders opnieuw van zich horen – ook christenen.
Voorafgaand aan de demonstratie houden we een oecumenische gebedsviering in de open lucht, georganiseerd door Christelijk Collectief. Twee vrouwelijke predikanten en een geestelijk verzorger leiden met megafoon de dienst, bijgestaan door enkele vrijwilligers. De deelnemers – jongeren, ouderen, gezinnen – zitten of staan in een kring. Sommigen hebben de ogen gesloten en de handen gevouwen. In het gras ligt een kartonnen bord met een citaat uit Matteüs 25: ‘Want Ik had honger en jullie hebben mij niet te eten gegeven’.
We bidden Psalm 22, vertaald naar de actualiteit: ‘Mijn God, mijn God, waarom hebt U Gaza verlaten?’ We zingen liederen over vrede en barmhartigheid, in het Engels en het Arabisch. Tijdens de voorbeden klinken persoonlijke verhalen over verwoesting en honger, en is er een indrukwekkende minuut stilte. We luisteren naar het gedicht If I must die van Refaat Alareer en naar de geloofsbelijdenis van Dorothee Sölle. Een van de predikanten bidt: ‘God, geef ons een schop onder de kont en zegen ons met uw heilige frustratie, tranen en woede’. We geven elkaar tot slot de vredeswens en voegen ons dan in de menigte, verenigd rond een groeiende roep om gerechtigheid.

Maarten Das